![Nocne sprawunki pacjentów [FELIETON]](https://prowly-uploads.s3.eu-west-1.amazonaws.com/uploads/landing_page/template_background/96649/7f836a37f6dda888deaacec678a36ca9.jpg)
Środek nocy. Długi, uporczywy dzwonek do drzwi apteki. Zrywam się, by ratować ludzkie życie. Za okienkiem mężczyzna, który wygląda na całkiem zdrowego. Zaczynam podejrzewać, że mniej chodzi o ratowanie życia a bardziej współżycia.
Lekkim głosem pyta, czy są prezerwatywy. „Są” - odpowiadam. „To poproszę”. Marsz przez aptekę, biorę paczkę z półki i drepczę do pacjenta. „Mogą być?” Odpowiedź twierdząca. Kiedy wracam z paragonem, pacjent zaczyna grymasić nad ceną, wspomina, że na stacji benzynowej jest taniej. Na koniec pytanie: „Czy mogę tylko jedną sztukę?” Zaczynam rozumieć, po co w drzwiach jest tylko małe okienko. Przy otwartych drzwiach bym faceta udusił. Niestety nie, odpowiadam. Wiem, że jest w trudnej sytuacji, ale jak się zgodzę a jemu się seks spodoba, to za chwilę wróci po drugą i znowu mnie obudzi. Ewentualnie, kiedy konar mu nie zapłonie przyjdzie po sildenafil. Znając jego oszczędne podejście, prawdopodobnie będzie chciał tylko polizać tabletkę. Wracam do łóżka. Sen przychodzi z trudem.
Taka karma
Po jakimś czasie, kiedy odpływam, dzwonek dzwoni kolejny raz. Zrywam się, by ratować ludzkie życie. Jeden starszy kolega, opowiadał mi historię farmaceuty, który ubierając się w ogromnym pośpiechu, zapiął fartuch na dwa guziki i jedno jądro. Ryczącego ze śmiechu pacjenta zabrało pogotowie. Tymczasem, za okienkiem twarz młodej, zdenerwowanej kobiety. „Są testy ciążowe?” Matko, mam nadzieję, że to nie partnerka mojego poprzedniego pacjenta. „Oczywiście są”. „To poproszę dwa, dla pewności”. Drepczę do półki, kasuję, podaję. Pacjentka jest tak niecierpliwa, że badanie prawdopodobnie wykona za rogiem apteki. Jeżeli wyjdzie pozytywnie, za kwadrans zbudzi mnie, żeby kupić pieluchy. Myślę, że te wszystkie pobudki to kara za to, że kiedyś wracając z imprezy o czwartej nad ranem postanowiłem kupić bandaż elastyczny. Farmaceuta w piżamie w misie, miał nienawiść wypisaną na twarzy. Teraz jesteśmy kumplami, ale od dwudziestu pięciu lat mi ten bandaż wypomina. Marudzi, że musiał cztery razy chodzić po właściwy rozmiar, i że podobno nie miałem drobnych. Taka karma.
Kiedyś, kiedy kubki na mocz były tańsze, pobliscy menele kupowali po trzy, bo tak się kulturalniej jabola spożywało. Nad ranem budzi mnie jeszcze jeden dzwonek. Jakaż to pilna potrzeba każe dobijać się do drzwi apteki w niedzielę nad ranem? Szczoteczka do zębów.
Kubek pierwszej potrzeby
Układam się wygodnie pod kocem, zastanawiając się jak jeszcze przyjdzie mi ratować ludzkie życie tej nocy. Oczywiście, odpowiedź przychodzi wkrótce po zaśnięciu. Dzwonek do drzwi. Zrywam się by ... i tak dalej. „W czym mogę pomóc. Antybiotyk, insulina, silne leki nasercowe?” Powód niszczenia mojego snu jest bardziej prozaiczny. Kubek na mocz. Jeszcze jedna pobudka i ja będę potrzebował leków. Tradycyjnie, proponowany przeze mnie, o trzeciej trzydzieści, sterylny pojemniczek jest według pacjenta niewyobrażalnie drogi. „Jak żyć panie magistrze?” - pyta pacjent retorycznie. Potem komentarz dotyczący stanu służby zdrowia, opinia o stanie psychiki tych, którzy w wyborach głosowali inaczej niż on i wreszcie wyczekiwane przeze mnie „dobranoc”. Wracając pod koc mamroczę do siebie słowa, niespotykane w słowniku poprawnej polszczyzny. Nocna opieka farmaceutyczna w najlepszym wydaniu.
Koszmary wracają po zmroku
Kiedyś, kiedy kubki były tańsze, pobliscy menele kupowali po trzy, bo tak się kulturalniej jabola spożywało. Nad ranem budzi mnie jeszcze jeden dzwonek. Jakaż to pilna potrzeba każe dobijać się do drzwi apteki w niedzielę nad ranem? Szczoteczka do zębów. No jasne, u nawalonego gościa wracającego z imprezy higiena musi być na pierwszym miejscu. Ja się może nie wyśpię, ale przynajmniej on będzie miał zdrowe zęby. Kwestię spania mam w zasadzie rozwiązaną. Punktualnie o ósmej przychodzi pacjentka. Mówi, że ma receptę na antybiotyk. W nocy receptę wypisał lekarz, ale czekała do rana, żeby mnie nie budzić. Wiara w normalność powraca. Odnajduję sens swojej pracy. Byle do wieczora. Po zmroku koszmar powróci. Wpadam na szatański pomysł. Podniosę cenę prezerwatyw do stu złotych. Snu spokojnego nie zaznam, ale mina klienta będzie bezcenna.
autor: mgr farm. Marek Tomków, fot. ao
CZYTAJ TEŻ
Nocna zmiana. Felieton Marka Tomkowa
Einstein powiadał, że według niego dwie rzeczy nie mają końca: wszechświat i ludzka głupota. Po czym natychmiast dodawał, że co do wszechświata to nie ma pewności. Codzienność utwierdza mnie w przekonaniu, że miał rację i to bynajmniej nie w odniesieniu do wyżej wspomnia...
Czytaj więcej
![Marek Tomków: Nie chcę braw [FELIETON]](https://prowly-uploads.s3.eu-west-1.amazonaws.com/uploads/landing_page/template_background/94821/6b0fa2f7cb1f0ce8d7a0659398c53170.jpg)
Marek Tomków: Nie chcę braw [FELIETON]
Dziwny jest ten czas, kiedy zaczynamy posługiwać się określeniami „przed COVID-em” i „w czasie pandemii”. Kiedy najczęściej wymawiane słowo to „koronawirus”, a życiowe cele związane są ze „spłaszczeniem krzywej”. Dziwne były święta z rodziną na ekranie laptopa i dziecięc...
Czytaj więcej
JESTEŚMY NA FACEBOOKU - BĄDŹ NA BIEŻĄCO!
