![Apteka – miłość nie od pierwszego wejrzenia [FELIETON]](https://prowly-uploads.s3.eu-west-1.amazonaws.com/uploads/landing_page/template_background/117717/a73d6723f9114dceafad2d5082ce4810.jpg)
Od blisko pięciu lat pracuję w aptece. Czas mija niemiłosiernie szybko, bo przecież dopiero co rozpoczynałam przygodę z zawodem. Coraz częściej słyszę pytania: co mnie rozczarowało w pracy, co było dla mnie największym zderzeniem, czy nie żałuję wyboru kierunku studiów?
Niewątpliwie były trudne momenty i wiele jeszcze przede mną, a w polskiej farmacji dużo musi się zmienić, ale prawda jest taka, że cóż… ja po prostu szczerze polubiłam swój zawód, choć nie była to miłość od pierwszego wejrzenia.
Studia były dla mnie czasem poszukiwań. Słyszałam wiele opinii, że apteka to najgorszy możliwy wybór po farmacji. Nigdy nie zapomnę jednego z prowadzących, który wpisując do indeksu zaliczenie z fakultetu, doradził mi, bym za żadne skarby nie wybierała tej drogi, bo się zmarnuję. Większość moich koleżanek i kolegów z roku deklarowała, że wolałaby pracować poza apteką. W pewnym momencie i ja chciałam uciec od tego miejsca. Rozwijałam swoje zainteresowania z zakresu farmakokinetyki, farmakoekonomiki.
Po czwartym roku odbyłam swój wakacyjny staż w warszawskiej filii jednego z największych na świecie koncernów farmaceutycznych, po piątym roku (w ramach unijnego projektu) – w Agencji Oceny Technologii Medycznych i Taryfikacji. Świat medyczny nie istniałby bez takich miejsc, organizacja systemu ochrony zdrowia nie byłaby możliwa, nie powstawałyby nowoczesne, coraz skuteczniejsze terapie. Niemniej ja czułam się w tych miejscach jak trybik w ogromnej maszynie. Element kolejnego, często długotrwałego projektu, który być może przyczyniłby się do postępu w świecie farmacji, medycyny.
Brakowało mi bezpośredniego kontaktu z pacjentami, który stanowi podstawę aptecznej praktyki. Często "błaha" porada farmaceuty poprawia komfort życia cierpiącej osoby – to przecież cel wszystkich przedstawicieli zawodów medycznych. W aptekach odnosimy codziennie po kilka takich mikrosukcesów, które składają się na ogólne poczucie satysfakcji z pracy.
Mogę więc śmiało powiedzieć, że aptekę i powrót do rodzinnej miejscowości wybrałam świadomie. Staż, początki pierwszej pracy były czasem intensywnej nauki, która w sumie trwa do dziś. Sześć miesięcy praktyki w ramach ostatniego roku studiów to zdecydowanie za mało, by nauczyć się zawodu. Z uczelni wychodzimy z głową pełną wiedzy o miareczkowaniu, za to bez podstawowej znajomości specyfiki apteki. Bez umiejętności miękkich: jak rozmawiać z pacjentem, jak współpracować w zespole, nie wszyscy mają to przecież we krwi. Jak prowadzić dokumentację, możemy na razie pomarzyć o zajęciach wyjaśniających chociażby podstawy prowadzenia biznesu.
Apteka przyjmująca studenta jest zazwyczaj świadoma jego niewiedzy, ale pacjent już niekoniecznie. Stajemy za pierwszym stołem chętni do udzielania porad na najwyższym poziomie merytorycznym, ale brak nam biegłości chociażby w obsłudze programu aptecznego. Pacjent to widzi, co podkopuje nasz autorytet. Doskonale pamiętam stres, gdy pierwszy raz zamawiałam towar na stan apteki. Pierwsze błędy, które natychmiast trzeba było korygować.
W mojej ocenie te mury pojawiające się na początkach ścieżki zawodowej wynikają z braku kompetencji, których nie uzupełniają uczelnie (nie zawsze operacja na żywym organizmie jest najlepszą formą nauki…). Na szczęście łatwo je pokonać z pomocą bardziej doświadczonych farmaceutów - praktyków.
Naprawdę życzyłabym sobie, by na tym kończyła się opowieść o aptecznych kłodach rzucanych pod nogi młodym adeptom. Ot, przyszłam do apteki, nauczyłam się kilku niuansów i mogę spokojnie pracować. Ostatnie lata jednak budują wokół nas ściany absurdu. Jednym z nich stała się elektroniczna recepta. Miało być tak pięknie – koniec nieczytelnych preskrypcji, koniec niejasności, praktycznie miało nie być potrzeby retaksacji e-recept. Rzeczywistość okazała się gorzką pigułką – niedopracowane, niekompatybilne systemy informatyczne. Niejasne przepisy, które trudno interpretować nawet przy dobrej znajomości prawa. Apteczne wyliczanki. Czasami powiedziałabym wręcz loteria: biorę kolejną receptę i oceniam dawkowanie nie przez pryzmat bezpieczeństwa terapii pacjenta, tylko „czy płatnik się przyczepi w przypadku kontroli czy nie?”. Logika już dawno została zepchnięta na daleki tor. Trudno mówić o tym bez emocji, bo niektóre zmiany w prawie paraliżują naszą codzienną praktykę – muszę zdradzić, że w domu pozwalam sobie na takie komentarze, że... zwiędły mi już wszystkie kwiaty.
Drugim szokiem jest dla mnie ilość leków deficytowych. Trudno jest pracować, gdy medykamenty się "zdobywa", gdy pacjenci wędrują od apteki do apteki. Nie godzę się również na wiele patologii, które niszczą rynek – brak fachowej obsady, wywóz leków za granicę, próby odebrania farmaceutom niezależności. Uważam, że jesteśmy mocno niedofinansowanym sektorem.
Mimo że dostrzegam w codziennej praktyce mnóstwo obszarów, które należałoby uleczyć, widzę też grupę osób, które walczą o poprawę sytuacji polskich aptek. Tak jak pokonałam trudności, które pojawiły się na początku praktyki, wierzę, że wspólnie uda się zburzyć otaczające nas ściany absurdu. Światełkiem w tunelu może być ustawa o zawodzie farmaceuty. Nie rozwiąże wszystkich problemów, ale jest szansą dla przejścia od sprzedawania produktów leczniczych do prowadzenia pełnej opieki farmaceutycznej. Z optymizmem patrzę w przyszłość. Pracuję w zgranym zespole, dzięki czemu do apteki przychodzę z przyjemnością (naprawdę! Czasami wręcz trudno mnie z niej wyciągnąć ;). Nie zapominam, dlaczego wybrałam to miejsce – by pomagać pacjentom, bo w tej roli zdecydowanie najlepiej się odnajduję.
Autor: mgr farm. Agnieszka Anczykowska
POLECAMY
![Zawód farmaceuty i światełko w tunelu [FELIETON]](https://prowly-uploads.s3.eu-west-1.amazonaws.com/uploads/landing_page/template_background/117288/458621a93e66336736eaa8a415c1463e.jpg)
Zawód farmaceuty i światełko w tunelu [FELIETON]
Ustawa o zawodzie farmaceuty to akt prawny, na który czekają farmaceuci od czasów jeszcze przed moimi narodzinami. Teraz, w dobie pandemii, wydaje się że to ostatni moment, aby włączyć farmaceutów oficjalnie – jako zawód medyczny – w opiekę nad pacjentem.
Czytaj więcej
![Jak w sprawie UoZF głosowali posłowie? [FELIETON]](https://prowly-uploads.s3.eu-west-1.amazonaws.com/uploads/landing_page/template_background/117136/4abd427259cfd63d640c29bea2143809.jpg)
